از مهـر اومـدی ، تا ماه مـن بشـی
سربـاز اومـدی ، تا شـاه من بشـی

آدم نبودمـو ، حـوای مـن شـدی
کابوس بودمـو ، رویای من شـدی

تـو فال لعنتیـم ، دیوونگـی نبـود
بـی تو علاقه ای ، بـه زندگی نبود

پر بـودم از غمِ ، تنهایـی و سکوت
تاسم نشسته بود ، روی نقطه ی سقوط

تا اومدی شدم ، جادوی خنده هات
طلسم شب شکست ، با فانوس نگات

دوباره ریشـه زد ، دستـای بایـرم
کل جهان نشست ، تو قاب پنجره م

موهامو شونه کرد ، دست لطیف باد
لبهات به ماه من ، لبخندو هدیه داد

دستاشـو پس گرفت ، دلواپسی ازم
تا با اشـاره ای ، مـن عاشقت شدم