حال غریب
تکو تنها ئی نشستـــــــم توی این حال غریـــــــب
به خودم میگـــــم که چی شد دلم از دنیا بریـــــــد
چـرا دنیــــاواسه من این همه تنگو تاریکـــــــــه
چـی شدش شاخه ی غصه م سر به آسمون کشید
یه روزی تو قلب خستم باغــــــــی پر ترانه بـــود
واژه هــــــام پر میشد از عطر اقاقی سفیــــــــــــد
توی هر بند ترانــــــــه م نقشی از خاطره بــــــود
چی شدش غنچه ی شعرم چشماشو بستو خوابید
یه روزی خورشیدو می شد جا بدم تو زندگیـــــــم
تا روی دنیــــــــــــــای تیرم بذر آفتاب بپـــــــــاشم
واســــه ی فرار غم ازتو دریچه ی نگــــــــــــــام
ابرامــــــو ببارمو از غصــــــه ها جدا باشــــــــــم
حالا آسمـــــــــونم انگار رنگ آفتاب نـــــــــــداره
سقف دلتنگی واسم روشنو مهتابــــــــــــــی نیس
روی سفره ی دلم گــــــــــــــــردِ غبار ماتمــــــــه
رنگ دریای محبت واسه من آبی نیـــــــــــــــــس
خیلی سخته رد شم از جاده ی ترسو دلهـــــــــره
بی تفاوت چشم ببندم رو ی هر چی غمــــــو درد
نمی شه گرمای عشقو جا بدم توو زندگیــــــــــــم
نمی تونـــــــم حس کنم محبتو با دلی ســـــــــــرد
می دونم که از میون این همه رنگ قشنــــــــــگ
رنگ احساسم فقط یه رنگ خاکستریــــــــــــــــــه
از تموم خوشیـــــــــــــا دورمو موندم ته خـــــــط
دل خستـــــــه م تنهاو انگــــــــــــاری بی مشتریه
وقتشـــــــــــه رها بشم از قفس تاریـــــــــــک غم
رخت دلخستگیمـــــــو پاره کنم روی تنــــــــــــــم
تموم درائی رو که روبه من بسته شــــــــــــــــده
با شروعی بتونـــــــــــم قفلشو راحت بشکنـــــــم