وقتی که پرنده ای تو قفسه
نفسش حسرت ِ بارونُ داره
یاد ِ جفت ِ آسمونیش می خونه
تا که آسمون ِ ابری بباره
پر ِ پرواز نداره
ساز ِ آواز نداره
تو خیالش دوباره
دَرای ِ این قفسُ باز می کنه
تا به عشقش برسه
خونه ی ِ ما این روزا
مث ِ زندون می مونه
مادرم با غصه هاش
دلمو می سوزونه
یاد ِ عشقش که یه روز
بی خبر پر کشیده
می خونه عاشقونه
دلش آروم بگیره
نمی تونم ببینم
مادرم غصه داره
توی باغچه ی ِ نگاهش
گل ِ بارون بکاره
خونه ی ِ ما قدیما
خونه ی ِ شادی و شور
سبد ِ خاطره هامون
پُر بود از قصه ی ِ نور
تا افق پر می زدن
دل ِ یاکریمامون
شب ُ آفتابی می کردن
واسه شاپرکهامون
شمع پیر خونه مون
پرتو افشونی می کرد
وقتی که شب میومد
غمو زندونی می کرد
یه روزی که خشم ِ باد
طاقت ِ شادی نداشت
اومد و تو سینه هامون
غم و غصه هارو کاشت
خشم و خودخواهی باد
پنجره هامونُ شکست
شمع پیر ِ خونمون
بی خبر پر زد و رفت
خونمون از اون به بعد
حکم ِ زندونُ داره
یاد ِ شمع خونمون
گل ِ بارون
تو چشامون می کاره
کی میاد دست منو یاری کنه
واسه تنهایی من کاری کنه
زخم این پنجره هارو پاک کنه
کینه های ِ سینه هارو خاک کنه
کی میاد با دستامون
غمو زندونی کنیم
واسه بیداری عشق
دلُ بارونی کنیم
شب تاریک ِ قفس رو بشکنیم
تا افق پر بزنیم
یاد ِ شمع ِ خونه رو زنده کنیم
باد و شرمنده کنیم