من و بغضِ تلخِ خاطرات تو
من و کلاویه های پیانو
غم و دلتنگی و عصر جمعه ای
که نشسته روی این کلیدِ دو
من و بارونی شدن های مدام
غُل و زنجیری که تو بستی به پام
من و قطره های خون که می چکه
روی نُتهای سیاه و سر به رام
روی این شاخه، گلِ خشک و کبود
روی این کلاویه های حسود
روُ طنین دَمپر و این نُتِ لا
که گسل می شه روُ لحظه ی رکود
من و ترس لحظه های بی هوا
من و دو، رِ، می، فا، سل، لا، سی و ما
من و خاطرات تکّه تکّه ای
که شکسته توی بغض قطعه ها
که طنین می شه مثه صدای کُر
مثه وزنِ عقربه های ماژور
آخرین قطعه ی زندگی من!
یه صدایی گُف که شارَگُ ببُر
یه صدا به تلخیِ قطعه ی نِل
قصه ی درد سباستین و بِل
تو و جاده های سردِ پیشِ روُ
من و سی ال پیِ سیصد و چهل