“واسه ی منی که حبس ابدم

توی زندون بدون پنجره

غیر میله ها و دیوار سیاه

نبوده دور و برم یه منظره

تو بودی که گفتی می گیری برام

حکم آزادی از این اسارتو

گفتی نزدیکه رهاییمو فقط ،

همه چیز و بسپرم به دست تو

اما برگشتی و جای تبرئه

توی دستات حکم اعدام منه

اون همه دم زدی از رفاقتو

رو سفید کردی تو هر چی دشمنه

حالا جلاد منی و می بری

منو پای چوبه ی بلند دار

واسه ی بریدن این نفسا

نداری یه لحظه آروم و قرار

آدما حلقه زدن دور و برم

غرق لذت از تماشای جنون

تا ببینن چه جوری جون می کنه

یه نفر بین زمین و آسمون

دیگه هیچ فرقی نداره بودنم

زیر پامو دوست داری بزن ، نزن

دیگه واژه های مرگ و زندگی

هیچ کدوم فرقی ندارن واسه من

گفتی حرف آخرت رو هم بزن

من فقط یه [آرزو]دارم و بس

تو رو آروم نذاره حتی یه دم

یاد من موقع آخرین نفس”