تا کِی زند این سنگِ پر از ننگ به بالم
با هر نفس از غصه ی تقدیر بنالم
بر صاحبِ این سنگ فراوان تُف و لعنت
لعنت به همانی که نظر کرده به حالم
الله ، خدا ، یا رّب و یا نور ، تو یارا
دل را بکن از من که دگر نیست به عالم
دردی که مرا شست از این وحشتِ ایام
با تیر و تبر بار دگر کرده حلالم
تا جان به لبم می رسد این ذکر نیاید
نفرین که ندارد برِ تو رنج و ملالم