من عاشقِ روزای قبل از اینَمَم، بانو
من عاشق اون حالتِ غمگینمم بانو
دیوونه یِ اون خاطراتِ خوبِ کوتاهم
من اون پلنگِ زخمیِ دیوونه یِ ماهم….
دروازه یِ دردم،تو شهرِ خالی از آدم
غیر از تو هر کس بوده اینجا،رفته از یادم
من، قابِ عکسِ رویِ دیواری که میریزه
زخمی که تنها مرهمش،بارونِ پاییزه…
مُردابمو،نیلوفرامو،مُرده میبینم
از خاکِ غم،تنها گُلِِ پژمرده میچینم
من،قطره های خونِ رویِ کاغذایِ شعر
همدردِِ بابا طاهرم،صاحب عزایِ شعر
صد مثنوی دلواپسی، تو سینه جا دادم
یلدا به یلدا درد و تو آیینه جا دادم…
من هضم کردم،غربتِ پر از هیاهو رو
من درک کردم،علّتِ اشکای آهو رو…
فهمیدم احساسِ بدِ هر کفترِ کور و…
از طعنه یِ مرغابیا،جون دادنِ قو رو…
من خسته م از دنیا،از این عفریته ی پاپیچ….
حرفامو تو شعرم نتونستم بگم،پس هیچ…