« بی نهایت »

وابــسـته وار دلبـــســتگــی، گــذشــتن ِ آب از ســـره
هــرچـی تـقــلا مــی کنـم، بـرگــشــت نامـمـکـن تـره!

تـــا خـرخـره قاطـی ِ ایـن احسـاس ِ یکـسـویــه شــدم
کــابوسـمــو رقــم زدم – خـــودم با دســتــای ِ خــودم

با پرســه های ِ بـی قــدم، تــوو این هـزارتوی ِ شـک
بــی انتـــهایـــی ِ اتــاق، قصه یِ زخــمــه و نـمــک!!

چــقــد ندارمــت ، چــقــد – کمــی، همیشــه ی خدا !!
بـه تـو قـــســم کــه خستــم از – تــنهــایی بیـن آدمـا

کســی برای مــن کســی – شبیـــه تــو نشــد؛ ببـیـن!
یجوری تنهام بی تو که، انگار کسی نیست رو زمـین

تـا بی نهایت ِ منــو ، به غــیر ِ تــو کـسـی نرفــت !
کسـی به جایـی از دلـم – کـه داری مـی رسـی نرفــت

معــجـزه ی ِ برگـشتــنت، محــاله تـوی ِ ایـن رکــود
خــاصــیـت ِ دلـتنگــیه ! ، نمیــشه مـــنتظــر نبــود

http://pesardehati.blogfa.com/