دَستِ دِلِ من ! روو شُدُ و ، اِنکار

نَکَردَم

می چَرخَمُو ! ناشُکری پَرگار

نَکَردَم

لُطفَست به ما ، تیغِ نِگاهت !

چِه ثوابی!!!!!

شُکرَست خُدا را کِهِ دِل ، اَفگار

نَکَردَم

دَردَست مَرا  !!؟؟؟ جانِ طَبیبم

به سلامت!!!!

دَر خُود گِره ای گَشتمُو اِقرار

نَکَردَم

زَنجیر زِ زُلفَت بهِ مُچِ پایِ دِلَم

هَست!

شُکرَست که آنرا  گِره ی  دار

نکردم !!

بَستَست لَبَم را لبِ لَعلَت

بِه سکوتش !

نَشکُفت که این غُنچهِ وُ اِصرار

نَکَردَم

دَر دام دِلَت رَفتَمُو ، بی دانه

نِشَستَم !!

عِشقَست چنین دامیِ وُ ، اِنکار

نَکَردَم !

بازَست سَرِ زُلفتُو ، چاک  اَست

دِلِ مَن

بَر بَستنِ این زُلفُو ، دِل اِصرار

نَکَردَم

راهست پُر از خارو ، دِلَت

کَعبهِ ی عِشقست !

هَرگز ! گِله ای از  رَهِ دُشوار

نَکَردَم !

در حادثه یِ دیدنِ چَشمِ تو

شِکَستَم

تَقصیر دِلم بودو ، من اِنکار

نَکَردم

بیچارِه زُلیخا !!

چِه کِشیدَستوُ

چِه دیدَست؟

مَحبوب !  تُو را یُوسفهِ دَر چاه

نَکَردَم

دَردَست مرا ؟  جان طَبیبم

بِه سَلامت!

دَر خود گِره ای گَشتَموُ ، اِقرار

نَکَردَم

زَنجیر زِ زُلفَت بِه مُچِ پایِ دِلَم

هَست

شُکرَ ست که آنرا  گِره ی  دار

نَکَردَم !!

( مَحبوب)
اَبر