مازندران

منی که عاشق مازندرانم
چرا دور از وطن باید بمانم
کجا در غربت نا آشنایان
سرود کهنه ی بومی بخوانم:

” ته وسه بیمه بیمار و خسته
ته وسه بچیمه ریحون دسته
مه دل تنگ ته وه امشو چه تاره
مه ور زمستونه ته ور بهاره”

منو روزای بارونی و غمگین
منو سحر عجیب بوی گندم
منو گلدون سرخ روی ایوون
سفال خونه های سبز مردم

” سر صباحی و نم نم وارش
ته بوردن بوردن و مه هارش هارش
مه دل تنگه ته وه امشو چه تاره
مه ور زمستونه ته ور بهاره”

دلم میخواد قدم های من و تو
تو ذهن آبی دریا بمونه
دل دریایی مو دریا بشوره
تو آغوشش بخوابم عاشقونه

یه جوری که برم از یاد دنیا
فراموشم بشه شاید زمونه
غروب از رو دل ساحل که رد شد
یه عاشق زیر لب تنها بخونه:

” ته وسه بیمه بیمار و خسته
ته وسه بچیمه ریحون دسته
مه دل تنگ ته وه امشو چه تاره
مه ور زمستونه ته ور بهاره”