بینِ هر شعرِ اِروتیکت
تووشبِ موهای تاریکت
لای انگشتای باریکت
دلم بدجوری جامونده

دوتاجِ پهنِ ابروهات
یه شاخه گل روی موهات
مسافراومده باهات
کجا مهمونِ ناخونده؟

تو اسمت قولِ مردونه َم
تو هر چیزی که میدونم
تو هر شعری که می خونم
چشات خورشیدو سوزونده

برای عاشقِ تنهات
برای مردِ رویاهات
برای اونکه موند باهات
یکم دیگه صبوری کن