امید:
ای گل خشکیده ی دشت تنم
دکمه ی افسرده ی پیراهنم
گریه ی ناریخته از چشم خاک
ای تنت شعر غریب گریه ناک
ای سکوتت بشکند فریاد را
بوی زلفت بسته چشم باد را
گریه ات آغوش دریا تر کند
لاله ی بغض مرا پر پر کند
تن بده این روح سر گردانیم
از غم چشمت پر از ویرانیم
بی تو ترسم از شب پر غصه نیست
کی توان دور از نگاهت شاد زیست؟
بی تو جانی خسته در جسم شبم
بی تو هذیان عمیق یک تبم
با تو اما از شکفتن ها پرم
از دوباره از تو گفتن ها پرم
ای همیشه همدم و همدرد من
کاش برگردی به دست سرد من
امید پردلی