صدای درد
گم شده صدای دردم
تووی یه سکوت مطلق
می نویسم این سکوتو
با همین مداد احمق
رو دلم یه زخم کهنست
توو سرم یه انفجاره
شعر من به جرم تشویش
حبس چوبه های داره
شده عادت لبامون
گفتن از یه روز روشن
شب نهایت مسیره
واسه فردای تو و من
ناجی نسل ستاره
یه شهاب بی فروغه
آخر قصه همینه
روز خوبی که دروغه
توو ترانه هام نوشتم
از یه تصویر خیالی
گفتم از طلوع خورشید
توی آسمون خالی
روز خوبی که نبودو
توو شبِ قصه کشیدم
یه دریچه روی دیوار
واسه رویای بعیدم
سخته بین آدمایی
که توو شهر قصه خوابن
واسه یه بهشت ارزوون
همه مشغول ثوابن
بگی از تصوّر درد
روی سفره های خالی
بگی با لبای بسته
بی خیالِ بی خیالی
ما رو با گریه نوشتن
تووی قصه ای که بد بود
زندگی درد بزرگی
از همیشه تا ابد بود
bardiya taghi pour
خوب بود وزیبا اما اگه خواننده ای بخواد اینو بخونه فکر کنم یک ترک هشت دقیقه ای بشه
علی اصغر شریفی
کار خوبی ازتون خوندم. حرفهای خوبی برای گفتن داشت. در این بند: رو دلم یه زخم کهنست توو سرم یه انفجاره شعر من به جرم تشویش حبس چوبه های داره>>> دو کلمه "حبس" و "چوبه دار" ، خودشون یه حالت جدا و یا حکم جدا از هم هستند. و به کار بردن این دو در کنار هم به نظرم منطقی نیست و ایجاد سوال میکنه! که حبس چوبه دار یعنی چی؟! حتی اگه بگیم خب خواستیم حس مضاعف به مخاطب دست بده ، باز به نظر بنده این نوع ترکیب کلمات درست نیست. شاید میشد گفت: پای چوبه های داره بقیه کار تا انتها خوب بود. پایان بندی کارتون رو هم دوست داشتم. اما یک نکته در این دو مصرع: واسه یه بهشت ارزوون همه مشغول ثوابن>>>> متوجه منظورتون از "بهشت ارزون " نمیشم. چون در مصرع بعدی میگید: همه مشغول ثوابن ذات ثواب کردن به خودی خود بد نیست و اتفاقا یه جور جنبش و تکاپوی مثبت هست. اما نمیدونم چرا ارزونی و ثواب رو در دو مصراع مکمل هم اومدید قرار دادید؟! *موفق باشید*
حسین سمیری
سلام سهیل جان بسیار عالی لذت بردم نوع نگاهت رو هم دوس داشتم موفق باشین همیشه