وقتــــــی کـه من الفبــــــــــا رو
یاد می گرفتــــــــم از کتـــــــاب
واژه ی بابا واســـــــه مـــــــن
هر لحظه بــــــود معنـــــی ناب

به جــــــــز خدا کسی نبـــــــود
دلتنگیمــــــو خوب بدونـــــــــه
معنـــــــی بابا نـــــــــون داد از
نوشتــــــــــــه خیلی آسونــــــه

وقتــــــی نوشتــــــــــم بابا رو
همیشـه یادم می مونـــــــــــــه
کسی نبود غصـــــــــــه رو از
توی نگاهـــــــــم بخونـــــــــه

بابا نبــــود که رو ســــــــــرم
دســــــــت نوازش بکشـــــــه
پیشــــــم نبـــــود تا ببینــــــه
دلــــم چه بی قرارشـــــــــــه

بابا تـــو نیستیـــــو فقـــــــــط
عکست جـــا مونده رو دیوار
مهـــــــــرو محبتـــت واســــم
همیشـــه مونده یادگـــــــــــار

از توو نگاهت می شه دیـــد
انگار که هر جا باهامـــــــی
تو کوره راه زندگـــــــــــــی
راه امیــــــــد فردامـــــــــــی

حالاکنــــار طاقچه مــــــــون
پلاک افتخــــــــــارتــــــــــــه
همون مدالی که واســــــــــم
نشونــــــــــه ی ایثارتــــــــه
نمی دونی امشب چه بی قـــــــــرارم
تو لحظه هام هوای گریــــــــــه دارم
می رم سراغ عکست روی دیــــوار
دلم می خواد سر رو شونه ت بذارم