جز حمله و زخمای پی در پی
ازین جهان هار بی بهره م
هم پرسه با اوارگی های
سگ کوچه های وحشی شهرم
بال و پرم رو ادما چیدن
بین نبودو بودنم گیجم
نه اوج میگیرم نه میمیرم
چند ساله که ققنوسی افلیجم
به خاطرم پروازو میسپارم
از اسمون دل کندن اسون نیست
وقتی که خورشیدی نمیتابه
رنگین کمونی بعد بارون نیست
اونا که رویاهامو سوزوندن
من رو توو حجم گور میندازن
وقتی که مُردم با خیال تخت
از مرده ام اسطوره میسازن
نعشم رو روی دوش میگیرن
مرده پرستا مرده دوس دارن
تندیس یه ققنوس افلیج و
رو میدونای شهر میزارن

باز نشر ققنوس به احترام یک سال بی ترانه گی و حضور دوباره کنار دوستان قدیم و جدید…