یه ادم رفت و این دنیاشو بخشید
که زنده باشه این خاک مقدس
قشنگی های دنیارو نمیخواست
به عشق غیرتش این خاک زندس
نبوده توو وجودش حسی از ترس
که جون داده به پای اب و خاکش
باید زنده بمونه خاک ایران
به عشق هر شهید و خون پاکش
شهیدی که توو راه عشق جنگید
توو قلب مردمش یادش نمرده
یه سد شد که گلوله زد به قلبش
ولی راهش رو از یادش نبرده
پر درد بود تنش از تیرو ترکش
ولی هرگز نشد پا پس بذاره
نشد از اعتقادش ذره ای کم
نشد هرگز که دس رو دس بذاره
شهید چراغ راه ایثار و گذشته
که با غیرت رو مین ها پا گذاشته
نه شک و نه تردیدی توو راهش
که پاشو روی مین ها جا گذاشته