منو سازم یه گوشم تنهاییم
هنوزم غریبایه دنیاییم
تو کوچه هایه شهری میخونیم
هنوزم هردو بل بل زبونیم
رفتی تو خیرو مارو سلامت
برام نگو از شق و نجابت
ما به عشق تو محکوم بودیم
تو آنیده از پیش معلوم بودیم
اما رفتی همه چی عوض شد
عشق ما عشق نشد یه مرض شد
منو سازم ازنفرت میخونیم
حتی اگه تنها بمونیم
تو از خاطرات ما پاک شدی
یه گوش در دل ما خاک شدی
تو نگو از احساس بی دریق
تو دلم هست نفرتی عمیق