سلام تو این روزا یاد کسانی افتادم که یه روزی عزیزترین چیز یعنی جونشونو کف دست گرفتنتا ما امروز آسوده باشیم و بیشتر مادرایی که عزیزشونو راهی جبهه کردن به خصوص مادرایی که حتی عزیزشون برنگشت تا حتی یه جایی باشه تا غمشونو خالی کنن میدونید خیلی به گردنمون حق دارن
یه مادر قاب عکسو یه شونه از عزیزش/که یه روزی راهی کرده تا نمیره سرزمینش.اشکای پنهون بابا غم انتظار مادر/انتظار خبری که یه روزی میرسه از در.انتظار اون شبیهه انتظار آسمونه/بعد بارون بهاری دیدن رنگین کمونه.سی وچند ساله که بغضی مونده تو فضای سینه/سی وچند ساله که هر شب اونو توی خواب میبینه.یه پلاک یه استخونو یه لباس پاره پاره/واسه مادری میارن که دلش آروم نداره.واسه مادری که هروقت هوای دلش میگیره/سراغ گلش رو از اون گلای دیگه میگیره.روزی که رفتی از اینجا با یه قلب ساده وپاک/رفتی که آروم بگیری تو یه گوشه ای از این خاک.مثل لاله های بی سر اما سر بلندو مغرور/از شما روشنه رامون ای ستاره های پرنور.حالا هر کجا ازاین خاک ردپایی از توداره/سرزده گل ستاره آبروی این دیاره.حالا اسمتون نشسته سر هر کوچه خیابون/اما اسم واقعیتون حک شده روی دلامون