با آتیش نگاهت آب میشن یخ صد تا زمستون تو وجودم
از اون وقتایی که یادم نمی یاد،همیشه مات لبخند تو بودم

تو حس بستنی قیفی خریدن،تو بعد از ظهر داغ تیر ماهی
یه قاچ هندونه شیرین و سردی،که از صب تو دل تاریک چاهی

خیال آب تنی تو حوض کاشی،که ماهی قرمز و فواره داره
تو حس خواب شب رو پشت بومی،شب تاریک و رگبار ستاره

شبیه قلعه ساختن روی ساحل،غروبُ رو تن موجا چشیدن
مث از خواب شیرین دم ظهر،با جیغ مرغ دریایی پریدن

چقد خوبه یه روز داغ مرداد،ببندیم بار و بندیل وبریم کوه
رها شیم از سکوت سرد این شهر،از این تن های تنهای کفن روح

بزاری سر روی شونه م کنار یه رودخونه که آبش سردِ سرده
فراموشم بشن دردای دنیا،بمیره هرچی غصه س برنگرده

چقد خوبه که کفشاتو درآری،که پاتو توی آب یخ بزاری،
منم کفشاتو میندازم تو آبُ،تو میگی که چشامو در میاری

ولی بعدش میام و روی دوشم،تو رو میگیرم و تاعشق میریم
ببین ما طعم دریا رو چشیدیم،ببین ما پای این احساس گیریم

چقد شیرینه چشمای قشنگت،دو تا رویای خیس از پشت شیشه
عجیبه باغ انگوری که توی چشای ناز تو خلاصه میشه

قشنگی مثل عشق بچگی هام،تو تابستون این احساس پیری
یه خورشیدی که میباری به قطبِ سکوت و ناله و غمدردسیری

یه آغازی که طعم کوچ داره،تو فروردین شهریورسرشتی
تو واسه غربت وپاییز و کوچه،تو قلبم معنی تازه نوشتی

نباشی سرده خونه،یخ میباره،تو اوج تیر سرما و تب و لرز
تا مغز استخونم یخ میبنده،نبودن با تو یعنی دردِ بی مرز

شبیه قصه ای،رنگین کمونی!تو باید ریتم نبض شعر من شی
تو تابستون بی رحم نفسهات،چشیدن داره این شاتوت وحشی

زمستونی شدم،میلرزه قلبم،نمیتونم بگم دوسِت…،نمیشه
بهارم،عشق تابستونی من،تو پاییزی ترین برگی همیشه