میرم از شهر حتی اگه یاد تو تنهام نزاره
میرم وقتی دل تو جایی واسه من نداره
میرم از این شهرک سرد به دلم دروغ میگم
طفلکی باورش شده تنهای این دوروبر منم
دلبستگی هامو میکنم تک تکشو با سنگدلی
میخوام فراموش بکنم زخم هایی که بهم زدی
من مرد فروردین بودم تو آذری تو دل برو
چند قرن بعد ، لیلی مجنونی بودیم ورژن دو
شبیه حالمون وجود نداشت خیابونا شاهدمون
جاده عشق مادوتا ، پیاده رو های شهرمون
پای عشقت بچه شدم بازی کردی بازی شدم
هرچه قدر جاده کشیدی راه اومدم جاری شدم
تو هوام نفس بودی کشیدمت مثل نقاشیت
همه دنیام با رفتنت تیکه تیکه از هم پاشید

پ.ن:بعد یه غیبت طولانی