دردمـــو هیشکی نـفهمید
حــــــسِ تــنهایی هــــنوزم
انــــــــتقام از مـن مــــیگیره
ثـــانـیه می ایـسته ایــــنجا
لــــــحظه از رفــتن مــیمیره
از خـودم بیزار و خـــسته َم
هـــــمه چـی ازم بـــــــریده
سایـــــه َمم شـده فـــراری
وقـــــــته رفـــتنم رســــیده
گـــیـج و حــیـرون و اسیـرم
روزگـــــار تـــکرار ِ غـصهَ س
حـتـی این سایهَ م سـرابه
فــــک کنم آخـره ِ قـصهَ س
دردمـــو هیشکی نـفهمید
مـــثه ابـر ، بــارونی بــودم
بـــــــاز میون حـــرف مَـردم
تـــــوُ خـودم زندونی بـودم
دادُ و فـــــــــــریاد از زمـونه
هــــــــمه دَردارو شناختم
غــــــــــصه ها پایون نداره
من که لحظه هامو باختم