***

باروتِ احساسِت تو رگهامه

با برقِ چشمات شعله ور می شم

طاقت نمی آری که می سوزم

می باری و دیوونه تر می شم

***

آرامشت تو این اتاقِ سرد

ترسوندنِ اعدامی از ماشه

حرفی بزن حتی اگه حرفات

مثِ گلوله تو تنم باشه

***

چشماتو از چشمام می دزدی

محکوم به حبس ابد می شم

جرم از تو و محکومیت از من

جرم از تو و من جات بد می شم

***

رویِ شقیقم خطِ باتومه..

از بازیِ موهامو انگشتت

دائم عذابم می دی اما من

تا آخرش می ایستم پشتت

***

ساکِت رو که بستی! منم وردار

مردا بدون عشق می میرن

تو راهِ رفتن پرت کن جایی

که آدماش از زندگی سیرن…

—

آیدین کفشگر / بهار ۹۱