فقر
یکی یک گوشه ی این شهر…همیشه دل نگرونه
با وجودِ اینهمه بغض… بد نمیگه به زمونه
یکی که شاید غریبه س، ولی آشنای درده…
درسِ فقر و بی کسی رو ..خیلی وقته دوره کرده!
نه یه خونه ای ، نه سقفی، نه لباس ِ گرمی داره
شبا گوشه ی خیابون ،چشماشو رو هم میذاره
عابرا اونو می بینن ، اما رد می شن با تردید
انگاری هیچکی تو دنیا..درد ِ فقرو نمی فهمید
کسی از بغض ِ شبونه اش..حتی چیزی نمی دونه
نمیدونه که شب و روز…اون فقط به فکر ِ نونه!
وقتی هرگوشه ی این شهر…رنگ ِ زندگی یجوره!
دیگه لمس ِ بی کسی ها…از حقیقت خیلی دوره!
از محله ای که هرکی…فکر ِ پول و زرق و برقه
تا محله های پایین…قدّ ِ آسمونا فرقه… !!!!