چشاتو ببند و دور شو ؛ از هیاهوی زمونه
از خیالِ هرکی نیستُ ؛ هرکی با تو نمیمونه

بسّه هرچی بد اوردی ؛ اینا تقصیر خودت بود
بس که قصه هات همین شد ؛ یکی بودُ یکی نابود

به خودت بیا ! کجایی؟ کجایِ مسیرِ بودن ؟
قلمو بگیر به دستت ؛ واسه از امید سرودن

میدونم که غصه داری ؛ بد بیاریات زیاده
اما این مسیرو باید ؛ طی کنی پای پیاده

بیا رد شو از سرابِ ؛ هرچی آرزوی پوچِ
فصل کندن از زمینِ ؛ فصل آغازِ یه کوچِ

تا کی این چشم انتظاری؟ شب تا صبح هی بی قراری؟
تا کی عجز و ناله و درد ؛ واسه هرچی که نداری

بال(ه)اتو بستی و چشمت ؛ تنها رو زمین میگرده
بدی(ه)ای اینُ اونم ؛ قلبتو شکسته کرده

زمین هم داره میگرده ؛ هیچی اینجور نمیمونه
پس بخند که خنده ی تو ؛ دل غم رو میسوزونه

بیا رد شو از سرابِ ؛ هرچی آرزوی پوچِ
فصل کندن از زمینِ ؛ فصل آغازِ یه کوچِ

" مریم جعفرزاده "