من ، تو ، آسمون ، زمین

آسمون نمی شه سقفِ من و تو
آسمون نمی شه وقفِ من و تو

آسمون خیلی بلنده واسه مون
نمی شه که بشه سقفِ من و تو
آسمون یه آسمون ستاره تنهایی داره
پس چه جوری بشه وقفِ من و تو

آسمون نمی شه سقف من و تو
آسمون نمی شه وقف من و تو

واسه آسمون با اون ابرایِ گریون تو دلش
چیک چیک ِ بارونه حرف ِ من و تو
جخ که بغضش کَمَکی خالی می شه
یه هوا پُر می شه سرریز می شه ظرفِ من و تو

آسمون نمی شه سقف من و تو
آسمون نمی شه وقف من وتو

اگه همزادِ غمیم
اگه جفت ِ ماتمیم
گم ِ ازدحامِ مرگیم رو زمین
خش خش ِ مرگ ِ دو برگیم رو زمین
واسه آسمون کمیم

آسمون نمی شه وقف من و تو
آسمون نمی شه سقف من و تو

بذار دستمو بگیرم رو سرت
اگه اندازه یِ آسمون نشه قد بکشم
اگه اندازه یِ آسمون نشه قد بکشی
بیا دستت رو بگیر رویِ سرم

رو تن ِ زخمیِ این زمین ِ پست
هنوز اندازه ی دوتا کف ِ دست
واسه ی ما جا هست

آسمون نمی شه سقف من و تو
آسمون نمی شه وقف من و تو

من و تو وقف همیم
من و تو سقف همیم