آره…رسم زمین اینه!
منو گاهی توو رویایی ،که ممکن نیست تصور کن!
منو از ترس خالی کن..منو از بودنت پُر کن
می خوام تعبیر درد باشم روو لبهایی که می خنده
همین لبخند اجباری ،داره لب هامو می بنده
توی قانونِ غم، جُرمَم، چه بی اندازه سنگینه!
"منو" تبعید به "من" کردن! آره رسم زمین اینه
منو با سیلی برگا،از این کابوس بیدار کن
تموم خاطراتم رو، توو بیداریم تکرار کن
نمی خوام گُم بشم توو راه،منو تا خونه همرا(ه) باش
اگه دنیا به من پشت کرد،همیشه با من اینجا باش