یه روز ِ سرد پاییز
گلی شکست و پژمرد
کسی تو خواب ِ خورشید
ستاره هاشُ نشمرد
تو باغ ِ خالی از عشق
پرنده پر نمی زد
جوونه های ِ امّید
سرزده سَر نمی زد
حالا تو لحظه های ِ
باغ ِ به گِل نشسته
من و گلایه های ِ
گلدونای ِ شکسته
من و نگاه ِ خیس ِ
یه آسمون ِ ابری
پی ِ شماره های ِ
ستاره های ِ سُربی
یه روز ِتلخ و غمگین
پرنده تو قفس مُرد
ولی ترانه هاشُ
به دست ِ سایه نسپُرد
تو پچ پچ ِ سایه ها
درختا خواب ِ مرگند
تا وحشت ِ زمستون
منتظر ِ تگرگند
تو از قفس پریدی
در جستجوی ِ خورشید
خسته از این هوای ِ
ویرانه های ِ تردید
در فصل ِ بی پرنده
نور و صدا فراموش
من ماندم و سکوت ِ
فوّاره های ِ خاموش
سهم ِ من از ترانه
خِش خش ِ بغض ِ برگاست
قدم زدن رو بال ِ
پرنده های ِ تنهاست …