آسمون تاریک دلا مثل شب                                            سیاه شد سفید چرا شدیم بد؟

گیتار زنده شد نَتش خونده شد                                         مردم خوابیدن تا صبح بیدارم

تو دلم شعرام تو سرم نت هام                                                دست زمونه تو دستمونه

کتاب اول تو شب دوم                                                مهتابِ تاریک،اعصابا باریک

زندگی سخته سختی ها داره                                             پایین و بالا چرا ها داره 

سحر نزدیگه افتاب روشنه                                           پشت کوه مونده هنوز تاریکه

افتابو میخوایم روشنی باشه                                             شبو نمیخوایم روشنی باشه

شهرو ببینید پر از سیاهی                                                 دل پر از کین بچه بی کینه

همیشه بوده زن و مرد دعوا                                                 بچه دنبال جا واسه معوا

پدر و مادر فکر خودشون                                             بچه ها کجان توی لونه شون

اتاقِ بسته چراغ خاموش                                                   دستم به قلم خودم فراموش

فکر اون ورن مغزا میمونن؟                                               اخه مگه ما اینجا میمونیم؟

شبِ روشنه مهتاب بیدار شو                                            مردم میخوانت زندگی پاشو

وقتشه برم اخه دیرمه                                                     همیشه می ایم شعر تو دلمه