مثل آخرای عمر یه چراغ

که داره شکل یه سوسو میشه

روشنایی دیگه جایی نداره

دست تاریکی داره رو میشه

این اتاق مثل یه قبرستونه

تخت خوابم شکل یه قبر شده

لکه های روی سقف این اتاق

بسکه اشکامو دیده ابر شده

توی بن بست خودم درگیرم

اینروزا شبیه دیوار شدم

سرم از این همه فک(ر) دود میکشه

به همون تلخی سیگار شدم

ماهیای زندونی توی رگام

شوق این دیوار آبیو دارن

تیغو میکشم تا آزاد بشن

ردی از خون روی دیوار بزارن

دیگه این چراغو خاموش می کنم

باید این زندگیو ترک کنم

وقتشه تو خاک دنیا حل بشم

وقتشه نبودنو درک کنم