(( کوه می تونه کوهُ برداره ))
((بســــم الله الرحــــمن الرحـــــیم))
بــرای تـــمام دلتنـــگی های مـــارال
و بـــرای کـــوه های کــلیـــدر که هنـــوز منتظرند…
کـــاش چــشـمـامــو وا نمــی کــردم
کـــاش خـــوابــم یه خواب مـزمــن بود
کــه نبیـــنم بــه حـــکـــم این تقدیــــر
زنـــدگـــی مثــــل مــــرگ، خـائــــن بود
وســطِ شـاخــه های خشــک درخـت
دل سپـــردن بـه هـم دوتـــا گنــجــشک
امـــّا تقـــدیــــر قـــاتــــل عـــشــقه
بــاد شـــوخــی نـــداره بـــا گنـــجــشک
گــل مـــحــمــّد! تفـنـــگـتو بـــردار
دِه تـــوو چنــــگ سـکــوت افتــــاده
تـــهِ فنــــجــون بـخـــت مــارالـــت
ســـایــه ی عنـــکـــبــــوت افتــــاده!
نبـیـــنم شـــونـه هــات می لــرزن
مـــرد اگـه مـــَرده، جــاش روو داره
پــســرِ دشــت وچــشمه و بـاروت!
کـــوه مـی تــونـه کـــوهُ بــــرداره
غـیـــرت شــونــه هـای یک مــردو
تــوی روزای سخــــت می فــهــمی
نـــذار از پـا بیـــفــتی گــــل مـمــّد
تـــو درخــتی درخـــت می فــهــمی؟!
نــذار ایــن دِه بــدونِ تــو حــالــش
مــثِ گـیــسـای “زیـــورت” باشــه
هـــی دلاور! توو راه آزادی
مــــرگ بایــــد بــــرادرت باشــه
نـــذرِ چـــِل روز روزه کــــرده کـه
ســالــم از قلـــب جـنـــگ برگـردی
وای! دســتـام یــخ زدن، نــکــنه
“روی دوش تــفنـــگ برگـــردی”۱
امـــّا نــه! مــــردِ مــن نمی میــره
“قــره آت از نـــفــــس نمـی افـته”۲
مــــرگ همــزادشـو نمی کـُشه و
بــبـــر تــوی قـــفــــس نمی افته
گـــل محــــمــّد دلآورِ “سنـــگـــرد”!
“قـلــعه میـــدون” بــدون تو هیـــچه
هـــر سـه شنـــبه توو قلب آبادی
شـیـــهه های یــه اسـب می پیـــچه
نـبیــــنم شـــونــه هــات می لـــرزن
مـــرد اگــه مــــَرده جــاش روو داره
پـــســـرِ دشـــت و چــشــمه وباروت
کـــــوه می تــونه کــــوهُ بــــرداره
با احـــترام و ارادت به محـــمود دولـــت آبادی و انــــدوه بزرگـــش
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱مصـــرعی از دوست هنــرمندم خانم زهرا گریز پا
۲ مصـــرعی از شاعـــر توانمند اقای جـــواد کلیــدری
۱۳۹۱/۱۲/۲۰