دلم یه کوهِ کاهِ خشک،غرقِ تمنا بدنم

فندکِ چشمای تو زد،آتیش گرفت کُلِ تنم

پا رو زمین دل تو هوا، چه حالتِ عجیبیه

رو ماهِ صورتت گلم،چه چشمای نجیبیه

غمِ نگاهِ مخملت، از کجا نشأت می گیره

پژمرده میشه باغِ دل،بخند که داره می میره

انگار خدا به خاطرِ، تو خنده ها رو آفرید

خنده واسه لبایِ تو، عشقو برای من کِشید

گفت به توکه بخندی و،خواست تا من عاشقِت بشم

تو ساحلِ شلوغِ عشق ، سوارِ قایقِت بشم

پرنده هایِ عشقِ تو ، به باغِ قلبم اومدن

به جایِ لونه تویِ باغ،رو شاخه هام یه بُرج زدن

تازه می فهمه دلِ من، چرا به دنیا اومدم؟!

نگاهتو ازم نگیر، تموم شه روزای بَدَم!

تولد دوبارمه ، چِشایِ تو شمعه گُلم

کیک و بِبُر عزیزِ دل، شمعا رو فوت نمی کنم