مؤمن شدم،ایمان من، به تو همیشگی شده
پیش تو زنده بودنم، شبیهِ زندگی شده

مؤمن شدم با عشق تو،تو قلبِ آتیشم برم ـ
شبیهِ خاکستر؛ تو باد،دوباره پا میشم برم

حتّا اگه کاری کنن،تو چاهِ تنهایی برم
اونجا به یادت میشه باز ،هر لحظه هر جایی برم

اعجازِ ایمانم به تو،حتّی ازین بالاتره
ماهم که هر شب با نگاش،دریا رو بالا میبره

من هر چی دارم از توئه،هر قَطره تُ سَر میکِشم
خالی تر از اونم بخام،دور از تو دیگه من بشم

دنیام رو سَر انگشتِ تو،میچرخه،باور میکنی؟
دنیامو دادم دستِ تو،دنیامو بهتر میکنی؟

مؤمن شدم ایمان من،تو سختی و آسونیه
پیوندِ من با عشقِ تو،مثلِ برادر،خونیه

تاریکی و رد میکنم با شعله یِ فانوسِ تو
آغوشِت و واکن برام،گم شم تو اقیانوسِ تو