من یه اشتباه ِ ناجورم وسط ِازدحام ِ این بازار
وای یغما یه کاری کن که رها بشم ازین تکرار

ببین همسفره های تو هرشب پُشت ِ خط منو می لرزونن
همه شون خراب ِ یک بوسه ن همه شون تو پلیدی می لولن

هر قرار ِ توی استودیو به یه تخت ِخالی ختم میشه
هیچکس به فکر ِ ساختن نیست فکر ِ لاین ساختنن روی شیشه

فکر ِ پوشیدن ِ کُت ِ چرمن فکر ِ کنسرت ِ برج میلادن
شاعراشونو یادشون می ره پِی ِ داف ِ تازه می گردن

گفته بودی باورش سخته گفته بودی باورش جُرمه
چه شبا بی دلیل تب کردم سُربه توی چشام جای سُرمه

حال و روز ِ اون زن ُدارم که یه عمر از یه مَرد ترسیده
حالا اون مَرد،مُرده اما زن وسط ِ شاه راه ِ تردیده

زندگیم روی تیغ اُفتاده از چشام تا سقوط راهی نیست
پاهام از منجلاب می ترسه آخ یغما پناهی نیست

جون دادن زیر ِ پُل واسَم سخته توی جوبی پُر از سرنگ و لجن
گربه ها روی صورتم هردَم بی بهونه چَنگ می ندازن

واسه من شکنجه گاه شد شعر مثل ِجون دادن ِ توی سرما
من چی کار می کنم تو این مرداب؟ آخ باور نمی کنم یغما

گفته بودی باورش سخته گفته بودی باورش جُرمه
چه شبا بی دلیل تب کردم سُربه توی چشام جای سُرمه

من باید خدافظی بکنم من باید از ترانه دور باشم
من یه اشتباه ِ ناجورم مگر اینکه لال و کور باشم

پِی ِ یک لقمه حرف می گردم یه کَف ِ دست عشق و امنیت
پِی ِ راه ِ بدون ِ مین وتَله پِی ِیک باز گشتن ِ راحت

فکر ِ بوسیدن ِ چریک نیستم یا به فکر ِ آرزوی محال
فکر ِ تعظیم پیش ِ دیکتاتور یا که پرواز تا شب ِ ژنرال

فکر ِ دون دادن ِ قناری هام  بی بهونه،بی غم و کینه
من دارم پوست میندازم تاول هامو کسی نمی بینه

یه اُتاقه پُر از ترانه ی تو بطری های نصفه ی ودکا
تَل ِ ته سیگار و سیگاری آخ باور نمی کنم یغما

گفته بودی باورش سخته گفته بودی باورش جُرمه
چه شبا بی دلیل تب کردم سُربه توی چشام جای سُرمه