« آفتاب پرست »

نــه ایـن عشـقـه، نـه زنـدگـی کـردنــه
که تـوش بـایـد از هـر خـوشی بگذری
چـــه تــنهـــایی ِ رقــّت انـگــــیزیــه !
نــمـُـردی و از مـُـرده هـــا بـدتــــری !

چـقــد تلـخــه، باشــه کـــنارت ولــــی
بــذاره کـه احســـاس غــربــت کـــنی
چــه اصـــراریــه بـی کسیـــهاتـــو با،
کســـی کــه نمیــمونه قسـمت کــنی؟!

دلـــش از دلـت اونــقــَـدَر دوره کـــه،
حتـی روبـروشی، گـُمـت مــی کـنه !!
چطور مـوندگار میـشه شـد، توو دلی
که دل نیست، یک حفـره ی بی بُنه!!

چقــد ظالمانـه س، وجــودت بـراش،
بشـه شمـع و- دنیاشـو روشـن کـنی،
ولـــــی چلـچـراغــو بـیاره بــه روت
کــه احــســاس ِ کافــی نبــودن کــنی

یـــه رنگـی، قــشنگــی نداره واســه
نگــاهـی کـه قصـدش نـدیـدن شــده!
یه رنگ بودن و مــوندن و عاشقـی
از آفتاب پرستْ،خواستنش، بیخوده

چه سر در گمی توی دلـگیجه هات!
نمــیدونی از زنــدگــی چـــی بـخــای
از اینکه دلت هی شکست خسـته ای
بـه جـایی رســیدی کـه کـوتاه بــیای

پُـر و پـوچ بخت، روو نمیشه مـگـه
فــروکـش کـنه عـشـق و دیـــونگـی
نگــو بخـتـت ایـن خـنــده ی تلـخـیـه
کـه سـرپـوشــیـه روی ویـرونــگــی