برداشت چفیه را و به آرامی،
در ازدحام خاطره‌ها گم شد
تصویر محو کودکی‌اش کم‌کم،
در پشت خاکریز تجسم شد
مابین آسمان و زمین آتش،
باران گرفته بود در آن برزخ
موج ستاره بود که می‌بارید،
دریای خاک غرق تلاطم شد
درگیر و دار همهمه‌ی رگبار،
دنبال آشنای غریبی بود
تا اتفاق سبز دلش را دید،
لبریز حس شور و ترنم شد
او را نگاه کرد به او خندید،
یک لحظه در غبار نگاهش رفت
فریاد در گلوی زمان پیچید،
ذهن زمین دچار توهم شد
آهسته چند دفعه صدایش کرد،
تنها سکوت بود، سکوتی تلخ
امکان نداشت باز صدایش کرد،
ترسیده بود، دست دلش گم شد
در بهت خاک خیره به دنبالش،
در حال سجده دید عزیزش را
ناباورانه هر قدمی برداشت،
انبوه درد رو به تراکم شد
در خون طپیده پیکر مجروحش،
بر دست‌های خسته او جان داد
در آخرین ستاره که را می‌دید؟
در طرح چهره نقش تبسم شد!
یک شب گذشت تا به خودش آمد،
خود را دوباره کنج قفس می‌دید
او از عقاب‌های مهاجر بود،
نسلی که ماند و قسمت مردم شد