شعری به بلندای نگاه تو سرودم

من مست تو گشتم وَ پریشان تو بودم

خوب است تو را حضرت خورشید بخوانم

چون ظلمت و سرمای دلم با تو زدودم

من غرق شدم، غرق دل آبی و پاکت

ای مظهر آرامش و یا قوت کبودم

شهزاده ی بر مرکب احساس سواری

دروازه جان و تن خود برتو گشودم

گفتم غزلی با تو مزین شده باشد

این شد که تو را در دل این شعر ستودم

قربان نگاهت شوم هر لحظه و هردم

جانم به فدای تو تمنای وجـــــودم