ای پریشان می روی با قلب ویران می روم
پابه پای مرگ خویش آری چه آسان می روم

حال بد گم کرده ام خود را به دامانت ولی
آمدی بی رحم و از کوی تو خندان می روم

می رود ماهم به پشت ابر که ویرانم کند
در پس ابری ترین فریاد باران می روم

می روی و یک غزل هم پشت پایت می رود
مثنوی می ماند و من  با هزاران می روم

گفته بودی که این رفتن سرآغاز است ومن
گفته بودم گر روی من هم به پایان می روم

قول مردانه ی من لبخند به چشمان تو بود
می روی و تا ابد ای جان جانان می روم