یه‌سینمایِ بسته، یه‌سینمایِ خسته

بدونِ فیلم و دیدار، با یه‌دلِ شکسته

.

یه‌سینمایِ تنها، بدونِ شوقِ مردم

یه‌سوت و کورِ خالی، کنجِ خاطره‌ها گم

.

تو شهری که سیاهه، لب‌به‌لب حرفِ آهه

تو شهری که همیشه، غم سقف و سرپناهه

.

نمونده شوقی واسه، قصه‌ی رویِ پرده

رو هر پوسترِ فیلمی، ردِ غبار و گرده

.

نمونده صفِ شوق و، بلیطِ فیلمِ تازه

نمونده جایی واسه، حرفایِ بی‌اجازه!

.

این سینما یه‌روزی، قصه‌به‌قصه نو بود

عشقِ تماشاچیاش، ردیفایِ جلو بود

.

این سینما یه‌روزی، چشما رو جادو می‌کرد

ما رو با یه‌جهانِ، تازه روبه‌رو می‌کرد

.

صندلیایِ سرخش، ما رو نبردن از یاد

این سینما چه‌چیزا، یادِ منو تو می‌داد

.

حالا دیگه کسی نیس، تا برسه به دادش

هیشکی نذاشته مرهم، رو زخمِ بی‌پمادش

.

حالا چطور بفهمیم، چی می‌گذره تو این شهر؟

تا کی می‌خوایم بمونیم، با شهرِ قصه‌ها قهر؟