به من از عطرِ خوشِ گلایِ شمعدونی بگو
از یه فنجون چایی تو برفِ زمستونی بگو
واسه من که هر شب عادت به نوازشت دارم
کمتر از دلهره یِ شبایِ بارونی بگو

وقتی پاییزه و دلتنگی بهم حمله وره
چه جوری مثلِ پرنده تو هوات پر نکشم؟
منی که تشنه یِ گریه‌هایِ بی بهونه ام
بگو بغضامُ چه جوری یه نفس سر نکشم؟

آدمِ روزایِ سختم، اما نه دوری ازت
منُ محکم بغلم کن، بغلم کن نفسم
منُ جلدِ خونه کن مثلِ کبوتر یا یه جور
منُ پا بندِ خودت کن حس کنم تو قفسم

دستاتُ دورِ تنم گره بزن، گم نکنم
جوری محکم که شده، حل بشی تویِ بدنم
هر کی از دور منُ میبینه میگه این دیونه س
من فقط مشغولِ تو چشمایِ تو زل زدنم

منُ عادت بده به بوسه یِ طولانیِ شب
به هم آغوشی و گم شدن تو مردابِ تنت
راضی ام حتی یه تیکه از لباسایِ تو شم
شده اون دکمه یِ آخرِ رویِ پیراهنت

گل گلی پوشِ پریشون مویِ کم آرایشم
عاشقِ عطرِ نفس هایِ تو نه! دیونشم
وقتی مثلِ ماهی تو، شبایِ تنهاییِ من
من چه جوری محوِ زیباییِ صورتت نشم؟

#سعید_سروی