من اهل جایی بودم که
ستاره های رنگی داشت
توی قانون دوستی هاش
همیشه عشق معنی داشت
یه روزی باورت کردم
باهات موندم به هر سختی
ندونستم که با دوریم
با این تنهایی خوشبختی
تموم تو برای من
فقط سوتفاهم بود
تو احساست به من انگار
فقط از رو ترحم بود
منو از رویاهای دور
منو از نبض احساسم
به کابوسی کشوندی که
خودم رو هم نمی شناسم
نمیفهمم چرا انقدر
به این فاصله دلگرمی
تو خودخواهی نمی فهمی
چه بی اندازه بی رحمی
من امشب کل این شهرو
با یادت زیر رو کردم
ته هر کوچه بن بست
خدا رو جست و جو کردم
دارم میرم از این خونه
چقدر این روزا دلگیرم
با عشقی که بهت دارم
دارم از زندگیت میرم