وطن
وطن یعنی غزلگردی توو آغوشت
وطن یعنی شب ِ موهاتو حس کردن
وطن یعنی توو اقیانوس ِعشق تو
یه عالم عشقبازی رو هوس کردن
تو رو تا مرز ِ از خود بیخودی گفتن
شکار ِ ماه ِ قاب ِ صورتت بودن
یه جایی بین لب ها و گل ِ گونه ات
شب تاریکو تا خورشید آسودن
همیشه جاده ها سمت ِ،تو بر میگردن از غربت
به سمت تو سرازیرم،بدون لحظه ای فرصت
نمی تونی باهام بد شی،نمی تونم باهات بد شم
گره خوردی به احساسم،تو همدستی با این عادت
نمی شه با تو بود و غصه رو فهمید
شب میلاد ِ خوب ِ آرزوهایی
ازت تصویر می سازم توی ِ شعرام
تو مثل ِ وحی مُنزَل به دل ِ مایی
یه آتیشی توی ِ شومینه ی قلبم
که تا من زنده ام این آتیش بیداره
خودت شاید هنوز اینو نمی دونی،کنارت عاشقی چه عالمی داره
همیشه جاده ها سمت ِ،تو بر میگردن از غربت
به سمت تو سرازیرم،بدون لحظه ای فرصت
نمی تونی باهام بد شی،نمی تونم باهات بد شم
گره خوردی به احساسم،تو همدستی با این عادت