دلخوشی این زمونه اون نبود که تو میخاستی
واسه پیداکردن خود ،ماه و پشت سرمیذاشتی
آسمونی فک میکردی اما بال وپر نداشتی
توی گلدونه حقیقت گل مصنوعی میکاشتی

توی دنیای دروغت ،شک نکن که بی نشونی
چنتا آدمک رو دستات ،که نمیدونی کدومی
چنتا آدمک بی روح ،شدن هم دمت تو بازی
یه فضای سردوبی روح که بهش میگین مجازی

پره از ریا و تزویر، آخرین بازی عکسات
وقتی رفت تو راند آخر،نقش آبرو بر افتاد
یه نمایش از کسی که ازخودش پوچی میسازه
واسه چنتا لایک بیشتر تنشو حراج میزاره

دل بشکن از این دنیات،این راه عطش داره
ابره آسمونه عشق، بی روح نمیباره
فرق بودن و موندن، تو معنی باورهاس
دنیاتو که بشناسی،مرز تو و رویاهاس