یه بغل ستاره
می ترسم از اینکه
مهر توی دلها
به دل نشینه و
پابند کینه شه
توو حرف آدما
دروغ و صد رنگی
ریشه افکنه و
بر راسی چیره شه
می ترسم نفرین و
ستم و دلچرکی
زهرش رو توو رگه
آدما بریزه
فقط با اشارش
تلخیا و یائسِ
گذشته ها مونو
توو فردا بریزه
پس بیا نذاریم
از همدیگه دورشیم
به اَنگ زدن به هم
یه روزی مجبورشیم
پس بیا بپاشیم
یه بغل ستاره
توو دل شبی که
فروغی نداره
می دونم آسون نیس
می دونم که سخته
اما تا خدا هس
خیالمون تخته
می دونم آسون نیس
پاها ندارن نا
اما باید رفت و
دل و زد به دریا