گل مریم

نکن ترکم

دستهاتو می طلبِ دستهای سردم

عقل و هوشم

هم آغوشم

یه حالی بپرس از این احوال زردم

تو گل سرسبد تو گلخانه ای

با خار و بی وفایی ها بیگانه ای

مثل پروانه ای به دورت می گردم

تو تنها دلخوشی این پروانه ای

نمی گذارم که تو پژمرده بشی

یا که از یاد و خاطرم برده بشی

نمی گذارم روزگار پرپرت کنه

به دست باد خزان سپرده بشی

سپاس از خدا که تو را آفریده

که من تنهایی نکشم تو این دنیا

که فقط و فقط قشنگی ببینم

که بدونم قدر زیبایی گل را

سپاس از خدا که تو را آفریده

که هوای خونه پر شه از عطر تو

می تونی حساب کنی روی عشق من

می میرم اگه که ببینم قهر تو