هزار ساله جهان چشم انتظاره
که ما این لحظه با هم آشنا شیم
برای صلح و آرامش تو دنیا
ما باید عاشق همدیگه باشیم

زمین رفته به سمت خشکسالی
دیگه از تشنگی طاقت نداره
بذار با بوسه بیدارت کنم تا
تو خواب جنگلا بارون بباره

تو میخندی هوا خوش عطر میشه
تو میرقصی طبیعت بی قراره
میدونم برق چشمات ربط داره
به شب های قشنگ پر ستاره

رها کن روسریتو تا که طوفان
تو موهای تو آرامش بگیره
تو آغوشم بگیر جوری که حتی
کنار ما جهان خوابش بگیره

بیا تا عاشق همدیگه باشیم
ازون عشقا که هرکس آرزوشه
بذار تا مهربونی توی دنیا
دقیقا از اتاق ما شرو شه

با سلام و احترام به دوست خوبم بابک سلیم ساسانی عزیز به چند نکته مختصر در مورد این ترانه اشاره میکنم:

بند ۱ : در واژه هزار “ر” از وزن بیرون زده که شاید با ملودی درست بشه. نکته ای که هست اینه که جهان چرا اینهمه چشم انتظار مونده که دو نفر با هم آشنا بشن؟ دلیلی برای این اتفاق ذکر نشده یا باید دلیلی برای قانع کردن مخاطب بیاد و یا اینکه یه مثالی که بتونه توجیهش کنه. همینطور در بیت دوم دو نفری که عشقشون باعث صلح دنیا میشه باید یه مشخصه ای داشته باشن و دلیلی باشه که بتونه باعث بشه مخاطب بپذیره.

بند ۲: در بیت اول از خشکسالی زمین صحبت شده که باز حرفایی که در بند اول زدم اینجا هم صدق می کنه و در بیت دوم این بند میگه توو خواب جنگلا بارون بباره. جنگل خودش سبزه و اگه زمین خشک شده باید گفته میشد مثلا “توو خواب کویر بارون بباره یا بیابون یا هر نماد خشکسالی”
بند ۳: بند سالمیه و از دو بند قبل خیلی بهتره اما در ارتباط با کل داستان قرار نداره.

بند ۴ : “توو آغوشم بگیر” ساختار درستی نداره “منو توو آغوشت بگیر” یا “بغلم کن” که البته از نظر توجه به زبان محاوره هم باید از بغل استفاده میشد.

بند ۵ : مصرع آخر خوبه اما با واژه “دقیقا” موافق نیستم چون نیازی به این تاکید نبود و حتا از نظر من یه کم اغراق جالبی نبود.

قلمتان مانا دوست عزیز