دل بردی از من به یغما ، ای تُرک ِ غارتگر من
دیدی چه آوردی ای دوست ، از دست دل بر سر من
عشق تو در دل نهان شد ، دل زار و تن ناتوان شد
رفتی چو تیر و کمان شد ، از بار غم پیکر من
می سوزم از اشتیاقت ، در آتشم از فراقت
کانون من سینه من ، سودای من آذر من
بار غم عشق او را ، گردون نیارد تحمل
چون می تواند کشیدن ، این پیکر لاغر من ؟
اول دلم را صفا داد ، آیینه ام را جلا داد
آخر به باد فنا داد ، عشق تو خاکستر من

صفای اصفهانی

محمدحسین صفای فریدنی معروف به صفای اصفهانی از شاعران فارسی‌سرای ایران در قرن سیزدهم هجری و از اهالی منطقهٔ فریدن در غرب استان اصفهان می‌باشد

زندگی نامه

محمدحسین در سال ۱۲۶۹ در فریدن متولد شد و تحصیلات ابتدایی را در فریدن و اصفهان فرا گرفت و سپس به تهران رفت و تا سال ۱۳۰۹ در تهران به تحصیل مشغول شد و سپس به عرفان و تصوف گرائیده به مشهد رفت. با عنایات میرزا محمدعلی موتمن وزیر خراسان، در مشهد ساکن شد و با چند تَن از فضللای معروف خراسان از جمله ادیب نیشابوری معاشرت داشته و در سال ۱۳۲۲ هجری قمری از دنیا رفت.[۱]
دیوان اشعار او شامل ۵٬۷۹۱ بیت است.