یه اقیانوسِ طوفانی، توتصویرت مَحبَس شد
دو چشمات و لبت با هم ، یه برمودایِ اطلس شد
یه موجِ مویِ لختت ، شده همدستِ طوفان
پُرِ آشوب، مثه جنگِ ، شبیه جنگِ توران
میشم آرش تو این آشوب، به فتحِ مرزِ بوسیدن
تمومِ جونمو میدم ، برای در تو تابیدن
وجودت معبدِ من شد، با هر ناقوسِ فَریایی
تا حتی برقِ چشماتو ، مثه فانوسِ دریایی
تو تابیدی تا یک دنیا، به پیشِ پات زائر شه
تا امشب زیرِ این فانوس، جهانی از تو شاعر شه
برای گفتنت شاعر ، تمومِ شب رو بیداره
برای وصفِ تو گفتن ، جهان محدودیت داره
حالا که توو خودت غرقم، توو این مردابِ اطلسگون
بیا تعبیر رویا شیم ، من و تو زیرِ این باروون
نمادِ عشق و زیبایی ، توو چشمات نقش میبنده
بیا اسطوره یِ عشقم، ونوسِ روومِ آینده